مشکلات

مادر پزشک متخصص پدر دکترای مهندسی با مسولیت سنگین دانشگاه و شرکت .دیگه وقتی نداره که به بچه برسه ، ازدواج دانشجویی نگهداری بچه  با پرستار بچه
میگفتن نمی دونم چرا بچه گاهی اوقات یه رفتارهای ناشناخته از خودش بروز میده  

از صبح که بیرونم تا شب میام از این بیمارستان به اون کلینیک و مطب
پدر بچه هم دوست داره آینده کودک  رو تامین کنه ، بچه یا گوشه اتاق بازی می کنه تنها یا تو مهد با دوستاش ارتباط برقرار نمی کنه 

به محض اینکه کمی هم میاد تو جمع یهو رفتارهای تنش دار نشون میده  

هر چی میگن چیه حرف نیم زنه 

گاهی اوقات هم تو مهمونی های فامیلی مشابه این رفتار می بینیم 

پرستار بچه آدم خوبیه اما تحصیلات روانکاوی که نداره یه دختر زحمتکش جوان 

اما الان مدتیه می بینم فرزندم رفتارهای ما رو دوس نداره و شدیدا تحت تاثیر پرستار هست 

حتی بعضی اوقات کلماتی که مناسب سنش نیست  

اما دیگه پرستار مورد اعتماد پیدا کردن هم سخته  

پدر بچه هم همراهی نمی کنه همیشه فکر کار و در امد به گفته خودش برای آیندس  

همه سعی من اینه که وقتی بر می گردم با اینکه خسته ام باهاش بازی کنم  

رابطه همسرم با من با احترام اما خستگی دوطرف بر خونه سایه میندازه 

ترسم اینه که بچه با تربیت پرستارش بزرگ شه  !! 

سردی رابطمون روی کودک تاثیر بذاره نقاشی هاش و که نشونم دادن بچه همیشه دوست داره بین پدر  مادر وایسه و دستشون بگیره مثله عدد 878 فارسی 
سالیان سال که از ازدواجون گذشته اما بعد یه مدت حس کردیم بچه شاید برای این زندگی لازمه  

می ترسم استباه کرده باشم چون تو این چند سال بعد اومدن فرزندم رابطه م با همسرم بهتر نشده که هیچ دیگه مثل خواهر برادر شدیم  

گهگاه هم به من طعنه می زنه و می گه تو محل کارت خیلی راحتی !! 

مثلا اسم همکارمو میاره می گه اون بیشتر رازهای خصوصی زندگیم رو می دونه تا من  

خوب من هم آدمم از صبح تا شب بالاخره هم صحبت و هم فکر و دوست چه ایرادی داره حالا مرد باشه یا زن  

قزاز نیست که همه بد باشن اما گاهی اوقات من هم نگران می شم ماموریت های چند روزه محل کار ، شاید خجالت اور باشه این فکر ها اما می بینم که گاهگاهی خیلی ساده می گذره از مسائل و تو محیط کار هم می شنوم که آدم راحت و شادیه اما  اصلا فکر نمی کردم کار زندگیم به جایی برسه که با کلی امید و ارزو برای داستن یک زندگی  

حالا همرازی و همراهی من با همکارم باشه  و شادی های همسرم در محیط بیرون خونه 

از اینکه شکایتی نمی کنه من رو نگرانتر می کنه خوب من دوست دارم حداقل اون ساعتهایی که بر می گردم و می دونم این همه کار برای این زندگی و بهتر شدن زندگیمون هست با من اون چند ساعت رو بگذرونه نه با نت یا اس ام اس  

این اون زندگی بود که من می خواستم گهگاه در طول ماه روزهایی تنها هستم بچه هم که می خوابه پرستار هم که استراحت می کنه واقعا نیاز دارم  به اینکه فکر کنم  اون تو ساعتهایی که نیست چی می کنه شاید زشت باشه بگم که همکارش اکثرا خانم هستن گاهی اوقات یه حس هایی می کنم  اما میگم من هم با همکارام راحتم گاهی اوقات بیشتر از همسرم  برای شنیدن به حرفام وقت میذارن   

خیلی وقت ها می بینم که گوش میده اما فقط برای رفع تکلیف ... 

این زندگی من نبود... آیا این نگرانیم جدی هست که روزی پیش میاد که هر دو، دو تا همراز خواهیم داشت غیر شریک زندگیمون؟